hayatımın en zorlu kavşağındayım

insanlara yaptıım hiç bi iyilik v yardım için pişman diilim, yaptıkları herşeyi ve geçmişte olan herşeyi affediorum

artık önüme bakmalıyım, affediorum

artık yeni yolumu yürümeye başlamalıyım

sıcağına, varlıına en çok ihtiyacım olan şey az ileride, bikaç dk mesafede, ama ne ona gidebiliorum, ne de gelememelerine, sadece bana vakit bulamamalarına kızabiliorum! nasıl kızabilirim ki, sevgi öyle bişi diil, kızıcaksam kendine kızabilceem bişi, olucaksam sadece ona yumuşacık olabilceem bişi

hayat onsuz, bi zamanlar müzikallerin eksik olmadıı, lavantalar diyarının içinden hayatın amacı çekilip alınmış v taş yığınına dönüşmüş gibi bana

bazı şeyler asla değişmez, onun bendeki yeri, hergüne sığdıramadıım sevgileri, onunla yapmak istediklerim v beni tanımlayan daha nice şeyleri

ii olup olmadıını bilmek için, whatsapp profilini v inatagramını binlerce kez açıp bakmak, yollardan v geçtiim, olduum heryerde ona dair izler aramak kaldı bana! yazdıı mesajları da , profil resmini de, an an takip ediorum, yerim ben onun o ipeksi karamel tatlı yüzünü!

“•”

“kaktüsler gibi, büyürüz zorlu topraklarda..”

“i hope..”

“•”

hergün v heran hep istediim, tek düşlediim şey onu görmek, merhaba demek, sarılmak v gözyaşlarımla ıslata ıslata o yüzüne onu ne çok sevdiimi söylemek!

mutlu ol meleğim, sen hep çokk mutlu ol!

umrumda diil başkalarının ne düşündüü!

durum iyi veya kötü olsun, nasılsa değişecek! onun bana öğrettii gibi nasıl hissedersem hissedeyim kapanmak yerine kalkıp giyinip ortaya çıkıorum!