nerden bilebilirdim ki onun için, onunla konuşmak için varettiim günlük bigün konuşabileceğim tek şeyim artık, bi sen varsın konuşabildiim, bana katlanan, halimi bilen v anlayan..

bugün bana bişiler yazdıı söylemek istedii şeyleri okuorum tekrar tekrar, ona neyin ii geldiini bilmediini söylüo, belki zor sorular sorarım diye korkmuş olmalı benden, ne yardım etmeme izin verio, ne yanında olmama, ne de kendim olmama, beni bilio onsuz duramicaamı bilio, benim herşeyimde onun olduunu bile bile benden beni anlatmamı beklio, bende ondan daha önemli, daha büyük bişi olmadıını bile bile ona bişiler anlatmamı beklio, başka bişi anlatmak istememelerimi bilmesine rağmen, başka hiçbişeyi umursamama rağmen..

yüreğime mi bu sözler, aklıma mı? yüreğinden mi bu sözler aklından mı?

“

Günaydın 

İyi hissetmiyo değilim hiçbişey hissetmiyorum 

Bana neyin iyi geldiğini ya da gelmediğini de bilmiyorum. Bana bişey sorulmasın istiyorum. Karar vermek zorunda kalmak istemiyorum. Nasıl anlatılan bilmiyorum hatta anlatmaya başlarken sıkılıp vazgeçiyorum. Konuşmuyorum telefonlara mesajlara cevap vermiyorum. Eve gidince herşeyi bir kenara koyup sorumluluklarımı yerine getiriyorum sadece 

Tek sensin konuşmak istediğim o yüzden mesaj attım sana ama soru sorma bana karar vermemi isteme. Hatta sadece seni anlat bana neler yaptığını nasıl olduğunu anlat 

“

ona bunları demek istedim bugün, çok istedim ama diyemedim: “görebilene, okadar narin bişisin ki seni öyle çok sevmeli ki ölümden korkmamalı, gövdesini yüreğini herşeyini seni korumak için siper etmeli”