boşluktayım, ait olmadıım anlardaki gibi diil artık, yüreğimin varlıı boş, çok boş gelio bana! işlere daldım, heryerimi heranımı işle doldurdum, hissedicek zaman, an bulamamak, düşünmemek, durmamak v kendimle yalnız kalmamak için!

ondan başka bişiye ait olamam artık, kendimi görmek istemiorum, bakmak istemiorum, hırsıma teslim olup iiten başka bişi düşünmek istemiorum!

bugün dokunduum insanların entellektüelitesi midemi bulandırdı, yalnızlıımı hatırlattı, anlaşılamayacağımı! umursamamayı öğrenmeye ihtiyacım var!

onun beni anlamalarını, onunla konuşabilmeyi, konuşmak isteyişlerimi, heveslerimi soludum nefes gibi! öyle harika bi duygu ki bu! başka herşeyin anlamını yitirişi, önemsizleşmesi, küçülmesi!

yok bi dengi! yok etrafımdaki bu insanlar kim! neden burdayım, neden yaşıorum! 

bu sahil, bu deniz, onun istanbulda en sevdii köşesi, bırakmıo, durmadan, uğramadan, o parmaklıklara dokunduğu yerlere bakmadan, bana doğru geldii anları düşlemeden bırakmıo!

artık o var bunu değiştiremem, artık o bende, artık onu bütün yıldızlar, yollar, lavantalar, rüzgarlar bilio! saklayamam istesem de! o herhalimde! gözlerime kazınmış silüeti, güzellii! hiçbi seslerinin melodisi kulaklarımda yankılanıo! ellerime bakıorum, onu seven, onu bilen, onu koruyan, onu özleyen ellerime! herşeyim bana onu hatırlatıo!