söylemediklerin söylediklerinle dengede olmadığında hissettirdikleri; 

kendini anlatmak zorunda olmayan tek şey, açık verdiğim tek kadın, beni anlıomusun die soruo sessizliimi görünce.. halbuki istediim olmadı vs diye diil suskunluum, üzüntüm.. sen orda üzgünken hayat benim için de devam etsin istemiorum.. en değerli şeyime bi faydam olması içindi çırpınışım.. bendeki öncelik sıralamasında kendim okadar gerilerdeyim ki hayır, hem de dokunmasın kimse diyerek bile olsa, yanıtı aldım diye kendim için üzülmeden önce üzülmem gereken çok şey var..

onu anlamadıımı düşünüo! aç içimi bak, aç içime bak melekk, seni anlamicak kadar az mı seviorum seni! seni anlamicak kadar az mı hissediorum seni! seni anlamicak kadar az mı değer veriorum! sadece o ellerini canımdan daha çok seven çocuğa sorduğun en zor soru bile olmaz bu.. seni anlamak.. bi bilsen seni içimde nasıl yaşadıımı sormazdın bidaha bu soruyu bidaha asla.. anlayıp anlamadığımı, sessizce gelip başını boynuma yaslardın v anlardın.. özünde köylü bi çocuğum ben, beceremediim şeyler var, hem de çok.. anlatmayı beceremiorum bazı şeyleri, seni anlamamış gibi görünüorum demekki sana..

ben buradayım, sense orada, elimi uzatsam tutabileceğim bi mesafede.. ama yine de üzüntünü kendi kendine yaşamayı seçiosun.. öyle çok ki ömürlerimiz, harcıoruz.. ekmekçi, servis şoförü bile beklememeli, bi yabancıdan daha yabancıymışım gibi nezaman biteceği belirsiz olan herşey ama herşey bittikten sonra hala vakit kaldıysa diye başlayan söylemlerini duyup yine de pes etmeyen yüreğim v onu kısacık görmek için beklediim saatler söylemeli, dile gelmeli onunla 1dknın benim için nedemek olduğunu..

gözlerim seni düşlüo, dudaklarım seni sayıklıo ii ol diye, dua diye, bendeki “iyi”lik sana geçsin diye.. böyle yaşatmicaksa ne anlamı var canın, çok boş gelio başka herşey..

…

Her anın aklımda, her kıvrımın
Sanmasınlar asla, seni benden ayrı
Savrulur savrulur, saçlarında hayatın
Seni sorsunlar benden, bi’ tek ben anlarım

…